Kim jest św. Rita?

Święta Rita jest patronką od spraw trudnych i beznadziejnych, trudnych małżeństw i zwaśnionych rodzin.

Wierni powierzają Jej wstawiennictwu troski i utrapienia, biedy materialne i duchowe, sprawy bolesne, trudne, nie do rozwiązania, ciężar doświadczeń, cierpienia, choroby, bezradności, pragnienie miłości, przyjaźni, pokoju, prawdy, sprawiedliwości, dobra. Jest też wiele  podziękowań i świadectw o otrzymanych łaskach.

Nabożeństwo do św Rity w naszym kościele

W Polsce św. Rita jest patronką zaledwie kilku kościołów. Nasza świątynia parafialna doznała wielkiego zaszczytu i posiada relikwie tej Świętej.

Zapraszamy Cię każdego 22. dnia miesiąca na nabożeństwo do św. Rity w naszym kościele parafialnym po wieczornej Mszy Świętej.

• Intencje za wstawiennictwem Świętej Rity wrzucamy do skrzynki, która znajduje się przed ołtarzem. W czasie nabożeństwa zostaną one odczytane.
• Na nabożeństwo przychodzimy z różami, które zostaną poświęcone na początku nabożeństwa.

Dlaczego Nabożeństwo w 22. dniu miesiąca?

Liturgiczne wspomnienie Świętej Rity przypada 22 maja. Z tym dniem wiąże się zwyczaj poświęcania róż, przynoszonych do kościoła przez wiernych. Legenda mówi, że krótko przed  śmiercią Rita prosiła o przyniesienie róży ze swego ogródka, i że mimo zimy i mrozu jej przyjaciółka znalazła pod śniegiem rozkwitłą różę i zaniosła ją ciężko chorej Ricie. Stąd róże stały się atrybutem Świętej.

Płatki róż poświęcanych w dniu jej święta, używane z wiarą i modlitwą, wielu osobom przyniosły ulgę w cierpieniu, pociechę i pomoc w trudnych sytuacjach życiowych, powrót do zdrowia. Zwyczaj ten zachowywany jest nie tylko w  sanktuarium w Cascii ale i w innych ośrodkach kultu św. Rity w wielu krajach.

W Polsce takim ośrodkiem jest klasztor sióstr augustianek w Krakowie i augustiański kościół pw. Świętej Katarzyny.

W kościele od 1944 r. znajduje się piękna figura św. Rity, zaprojektowana przez Adolfa Szyszko-Bohusza, a wykonana przez Wojciecha Maciejowskiego.

22 dnia każdego miesiąca  kościół augustianów  na krakowskim Kazimierzu ledwie może pomieścić wiernych, którzy przybywają na Mszę św. odprawianą w intencjach polecanych przez wstawiennictwo św. Rity.

Mszę św. poprzedza modlitwa połączona z czytaniem próśb i podziękowań. Po Mszy św. odbywa się poświęcenie róż. Przed figurą Świętej wciąż płoną lampki. Składane są setki kartek z prośbami o modlitwę, rozrasta się korespondencja, i ta tradycyjna, i elektroniczna.

Wierni powierzają św. Ricie troski i utrapienia, biedy materialne i duchowe, sprawy bolesne, trudne, nie do rozwiązania, ciężar doświadczeń, cierpienia, choroby, bezradności, pragnienie miłości, przyjaźni, pokoju, prawdy, sprawiedliwości, dobra. Jest też wiele  podziękowań i  świadectw o otrzymanych łaskach.

Życiorys św. Rity

Urodziła się około roku 1380 w Roccaporena, w prowincji Cascia we Włoszech. Była jedynym dzieckiem rodziców, którzy doczekali się córki, będąc już w podeszłym wieku.

Od wczesnej młodości Rita pragnęła poświęcić się Bogu w życiu zakonnym. Ulegając jednak woli rodziców, w wieku około 16 lat poślubiła Pawła Ferdinando Mancini, młodego i szlachetnego człowieka, pochodzącego z dobrej rodziny, lecz obdarzonego raczej niespokojną naturą. Łagodząc swym postępowaniem i dobrocią trudny charakter męża, Rita potrafiła pozyskać go dla Boga i pomóc mu w prowadzeniu uczciwego i odpowiedzialnego życia.

Byli małżeństwem przez osiemnaście lat, doczekali się dwóch synów. W walce między wrogimi stronnictwami mąż Rity zginął z rąk przeciwników politycznych. Pociechą była dla żony  wiadomość, że umierając przebaczył swoim mordercom.

Jednak synowie pragnęli pomścić śmierć ojca. Nie mogąc odwieść ich od tego zamiaru matka prosiła Boga, aby zachował ich od grzechu. Obaj zmarli w czasie epidemii.

Pozostawszy sama, Rita pragnęła zrealizować swe marzenia o życiu zakonnym.

Nie przyszło jej to łatwo. Jej prośba o przyjęcie do sióstr augustianek w Cascii spotkała się początkowo z odmową. Przełożona obawiała się, że Rita może zostać wmieszana w konflikt między rodziną męża i rodzinami jego zabójców i że klasztor na tym ucierpi. Rita zabiegała usilnie o pojednanie zwaśnionych rodzin i doprowadziła do podpisania aktu pojednania.

Po wstąpieniu do klasztoru służyła Bogu i ludziom jeszcze przez czterdzieści lat, prowadząc życie pełne modlitwy, umartwienia, pracy i uczynków miłosierdzia, zwłaszcza wobec chorych i ubogich.

Nie umiała ani czytać ani pisać, dlatego przeznaczano ją do bardzo prostych posług, które chętnie wypełniała. Podczas prac często całowała obrączkę, znak swojej więzi z Jezusem – Oblubieńcem.

W życiu wspólnoty zakonnej także dane Jej było wiele wycierpieć głównie z powodu niezrozumienia.

Jedno z opowiadań o Jej życiu wspomina o tym, że przełożona nakazała Ricie codziennie podlewać suchy patyk wbity w ziemię w ogrodzie. Rita w duchu posłuszeństwa przez wiele dni spełniała to polecenie, nie zważając na żarty i złośliwe komentarze sióstr. Jakież było zdumienie wszystkich, gdy pewnego ranka wysuszony patyk zaowocował pięknym winnym gronem.

Wiele się modliła, a Pan obdarzał ją mistycznymi łaskami.

Święta Rita miała wielkie nabożeństwo do Męki Pańskiej, wyprosiła sobie dar stygmatów. Szczególnym darem Pana Jezusa dla Rity był dar cierpienia. Pan Jezus z krzyża, przed którym Święta się modliła, posłał Jej cierń ze swej cierniowej korony. Przypominał jej o Męce Zbawiciela, był to znak szczególnego zjednoczenia z cierpiącym Chrystusem.

Trwało to 15 lat. Rita prosiła też Boga, by rana ta nie była widoczna dla otoczenia i została wysłuchana.

Rita zmarła 22 maja 1457 r. W mieście Cascia można zobaczyć jej nienaruszone ciało. Do sanktuarium w Rocca Porena oraz do Cascii przybywa bardzo wielu pielgrzymów, dla których św. Rita jest przewodniczką, nauczycielką. A ona, wielbiąca Boga, wstawia się za wszystkimi, którzy przedstawiają Bogu za jej pośrednictwem wiele spraw po ludzku trudnych do rozwiązania.

Ciało św. Rity mimo upływu czasu pozostało nienaruszone

Zostało zresztą cudownie uchronione przed zniszczeniem także w inny sposób. Złożono je w trumnie z drewna cyprysowego. Po kilku latach kościół, w którym ciało spoczywało, spłonął doszczętnie podczas pożaru. Drewniana trumna jednak i ciało pozostały nietknięte!

Jak zaczął się kult św. Rity?

Kult Rity rozwinął się natychmiast po jej śmierci, natomiast formalny proces beatyfikacyjny rozpoczął się 150 lat później. Papież Urban VIII zatwierdził istniejący żywy kult św. Rity w 1628.roku. Uroczystej kanonizacji (zaliczenie do pocztu świętych Kościoła) dokonał papież Leon XIII w 1900 roku. Nazwał wtedy św. Ritę „drogocenną perłą Umbrii”.

Rita nazywana jest  „patronką spraw trudnych”.

Doświadczyła wielu cierpień i przeciwności w różnych stanach życia i potrafiła pokonywać wszelkie przeszkody w duchu pokory i miłości. Wszędzie czyniła pokój,  niosła pojednanie zwaśnionym i skłóconym.

Nie dokonała w życiu niczego takiego, co jest wielkie w oczach świata. Wypełniała tylko zawsze zwyczajne obowiązki swego stanu w duchu pokornego poddania się woli Bożej, z nadzwyczajną wiernością.

Połączyła w swoim życiu trud pracy i miłosierdzie chrześcijańskie z głęboką mistyką cierpienia. Jej postać jest wzorem świętości aktualnym także i dziś,  po wielu wiekach. Wyróżnienie związane z jej imieniem –Nagroda Św. Rity – przyznawana jest osobom  dającym swą postawą świadectwo przebaczającej miłości (otrzymały je między innymi matka bł. Ks. Jerzego – Marianna Popiełuszko oraz piosenkarka Eleni, która przebaczyła zabójcy swojej córki).

Najstarszy wizerunek św. Rity w Polsce

Najstarszym wizerunkiem św. Rity w Polsce jest obraz pochodzący z XVIII wieku. Znajduje się on w kaplicy Sióstr Augustianek w Krakowie – tzw. kaplicy węgierskiej. Znajdował się on do lat 40-tych XX wieku w Kościele św. Katarzyny Aleksandryjskiej. Gdy w 1944 roku w miejscu ołtarza św. Rity została umieszczona rzeźba, obraz został przekazany Siostrom Augustiankom.